Evolutie, waarvan technologische dissipatieve cultuur een nichevorm is die mogelijk werd gemaakt vanaf het rechtop gaan lopen, heeft wel vaker paden bewandeld die van succes of ‘succes’ konden worden beticht, zodat dat pad uiteindelijk tegen zijn eigen grenzen aanliep en ten onder ging. De soort zelf als voertuig van die overmachtige evolutie, die nu het Antropoceen aanstuurt, is daaraan onderhevig.

Deze lange en primaire temporeel-evolutionaire component is een overmacht. De actuele mens legt het af tegen een fysisch-biotisch-cultureel traject van miljoenen jaren evolutie die geleid heeft tot toenemende planetaire overshoot. Het kernkantelpunt als bronoorzaak van planetaire overshoot ligt al ver in het verleden.