Welkom bij Antropoceen - reflecties

Het klimaatplaatje is dubbel, het glas is halfvol, het glas is halfleeg. Dankzij ‘Parijs’ stevenen we waarschijnlijk niet af op 4 graden opwarming in 2100, ondanks ‘Parijs’ stevenen we af op ver boven de Parijsdoelstellingen. Duurzame energie neemt razendsnel toe, en toch weet het nauwelijks de stijging van de energiebehoefte bij te houden.

Ruzie over de definitie van gender, ruzie over wie de COP volgend jaar organiseert, nog niets op papier bij vele onderwerpen, … .

1. Latour over de moderniteit  

De verleden en de actuele Antropocene veranderingen - inclusief de toenemende natuur-cultuurverstrengeling, inclusief de structurele planetaire toenemende overshoot, die beide als typerende onderscheidende kenmerken t.o.v. Holocene veranderingen kunnen worden gezien - gaan momenteel in voor het leven ongunstige richting en zijn daarmee bepalend dus beperkend voor toekomstige herstelmogelijkheden vanuit de cultuursferen.

Er wordt door sommigen lovend gesproken over de snelheid van duurzame opwekking door wind en zon. Dat schijnt inderdaad sneller te gaan tegen lagere kosten dan verwacht. Tegelijk blijft de uitstoot van broeikasgassen op een veel te hoog niveau, ook al vlakt de stijging af.

Opwarming ten gevolge van broeikasgassen is slechts een deel van de planetaire overshoot. Toch richt de wereld zich in hoofdzaak hier op. Ook al krijgen we  de uitstoot van broeikasgassen enigszins in de greep, dan nog worden we waarschijnlijk overruled door zeven! andere kritische planetaire grenzen die zijn overschreden en waarvan de overschrijding alleen maar toeneemt. Die toenemende overschrijding zorgt onomkoombaar voor kantelpunten, die, wanneer eenmaal bereikt, zorgen voor natuurlijke zelfversterkende effecten.

Er is een asymmetrie in de relatie tussen het heden en het verleden en het heden en de toekomst. De toekomst moet nog worden gerealiseerd en het staat voor ons open. Dat wil zeggen, het is niet volledig vooraf bepaald door het verleden, maar kan zich realiseren binnen marges die door het verleden zijn en door het heden worden bepaald.

De aanvang van de moderne filosofie is gerelateerd aan het Verlichtingsdenken en wordt vanwege een aantal redenen bij René Descartes (1596-1650) geplaatst. Eén van die redenen is dat we bij hem een wending naar het subject zien. Dit wil zeggen dat het kennende subject centraal wordt gesteld en dat de kennis dus niet langer gebaseerd wordt op een gezaghebbende bron, zoals in de Middeleeuwen op bijvoorbeeld Aristoteles of de Heilige Schrift. Een andere reden is dat vanaf Descartes de moderne wetenschap zijn intrede heeft gedaan in de filosofie. Dit wil zeggen dat vanaf Descartes veel filosofie methodegeleid is. Filosofie moet volgens Descartes namelijk worden voorafgegaan door een (wetenschappelijke) methode en daar vervolgens door worden geleid. Dit wil zeggen dat een te kennen object moet voldoen aan de eis van proefondervindelijkheid. De kennis van een object moet dan ook getoetst kunnen worden aan objectieve maatstaven. Er wordt aldus gezocht naar een rationeel verzekerde toegang tot het object. Om deze te verkrijgen abstraheert Descartes van de informatie die de zintuigen ons verschaffen.

“Wetenschappers hebben in het Turkana-bekken in Kenia een enorme verzameling Oldowan-gereedschappen gevonden, die tussen 2,75 miljoen en 2,44 miljoen jaar geleden zijn gemaakt en gebruikt. Het is de oudste en meest langdurige collectie van dit soort stenen werktuigen die ooit op één plek is ontdekt.”

Mensen zijn op elkaar aangewezen. Ze zijn afhankelijk van elkaar en omdat ze afhankelijk van elkaar zijn kunnen ze dwang op elkaar uitoefenen en hebben zij macht over elkaar. Voor deze spanning tussen mensen, die een integraal deel vormt van alle menselijke verhoudingen, gebruikt de socioloog Norbert Elias (1897-1990) het begrip ‘machtsbalans’. Dit begrip zet hij centraal in zijn denken als structuurelement voor samenlevingen.

Hoe toont de werkelijkheid zich? In de eerste plaats toont zij zich niet als geheel, maar altijd als dit of dat. Wat zich toont en waar wij ons toe verhouden zijn afzonderlijke dingen. De veronderstelling is nu dat al die losse dingen deel zijn van een eenheid, een groter geheel. Dat grotere geheel resoneert als het ware mee in ieder deel. Ieder deel laat niet alleen zichzelf zien (in zijn individualiteit), maar toont op zijn eigen wijze tevens ook altijd dat geheel (de eenheid). De werkelijkheid toont zich dus als een veel-eenheid.