Hier wordt betoogd dat de weg naar planetaire overshoot een lange aanloop moet hebben gehad, waardoor uiteindelijk zowel de landbouw, de verstedelijking, de bevolkingsgroei als ook de technologische industriële samenleving booming konden worden, met toenemende ontwrichtende werking op het aardsysteem. De ene ontwikkeling ontsloot de mogelijkheid tot de volgende enzovoorts, in een lange oorzakelijkheidsketen.
Het is zo gezien niet zozeer het menselijke onvermogen, als wel dit lang opgebouwde vermogen dat het Antropoceen nu aanstuurt. Wanneer deze evolutionaire route is begonnen is arbitrair, maar laten we beginnen bij de periode dat voorpoten handen werden bij het rechtop gaan lopen. We krijgen dan een route:
van voorpoten naar handen (de voorpoten werden er niet afgeschroefd waardoor ze ergens anders voor gebruikt konden worden) -> handigheid - > kunstmatig-zijn-van-nature (technologie; zich moeten aanvullen met exogene middelen om volledig mens te kunnen zijn -> hersenontwikkeling/intellect/ratio -> ontsluiting van mogelijkheden -> planetaire-grens-bereikt -> toenemende overshoot.
Dit brengt implicaties met zich mee voor het denken over niet alleen de oorzakelijkheidsketen, maar ook over kwesties als: verantwoordelijkheid, schuld, vrijheid en gebondenheid, hardnekkigheid, (on)oplosbaarheid, alternatieven of ‘alternatieven.‘
Reactie plaatsen
Reacties