Begin jaren 1990 kwam het raamwerkakkoord van de Verenigde Naties over de aanpak van de klimaatverandering tot stand. We zijn nu 35 jaar verder, sindsdien zijn er 30 COP-bijeenkomsten geweest en vele andere internationale bijeenkomsten over het terugdringen van de koolstofuitstoot en in de loop van die periode is de uitstoot zo’n 60 tot 70% gestegen. Dus zijn die bijeenkomsten een volslagen mislukking geweest, tenzij je een hard-core positieveling bent en zegt: ja maar anders was het 80% gestegen.

De manier waarop de wereld opereert is kennelijk volslagen losgezongen van de biofysische realiteit. We produceren inderdaad enorme hoeveelheden zonnepanelen, windenergie, elektrische voertuigen terwijl dat het probleem en de groei van fossiele brandstoffen niet blijkt op te lossen. Minder onduurzame energie is gewoon een toevoeging op onduurzame fossiele energie, vrijwel enkel en alleen via de elektriciteitskabels.

Dit illustreert het menselijke dilemma van het opereren in tijden van planetaire overshoot met toenemende in plaats van afnemende energie-afhankelijkheid, vanuit een model dat volledig in strijd is met de biofysische, ecologische en sociale realiteit.

We bevinden ons in een staat van overshoot, hetgeen betekent dat het consumptietempo door mensen de capaciteit en de regeneratie van de natuur overtreft. De menselijke productie van gedegradeerd giftig afval overtreft de

assimilatiecapaciteit van het natuurlijke systeem en wanneer je de planetaire grenzen blijft overschrijden, put je je eigen habitat uit waar je hele hebben en houden uiteindelijk van afhankelijk is. Toch blijkt dat we niet kunnen ontgroeien om weer binnen die grenzen te komen.

Bij toenemende overshoot ontstaan toenemende haakse problemen, met alle dilemma’s, spagaten, spanningen, ambivalentie en onmacht erop en eraan.