Aan het begin van de moderniteit leek de natuur nog robuust, oneindig overvloedig en vooral onkwetsbaar. De moderne technologie had de belofte in zich van vooruitgang en emancipering van de mensheid uit de natuur. Nu dreigt dezelfde technosfeer, als inmiddels grootste geofysische kracht, de grondvoorwaarden voor vooruitgang en emancipering juist te vernietigen.

In navolging van Helmut Plessner benadrukt Peter Sloterdijk dat de mens van nature kunstmatig is: hij moet zich aanvullen met hulpmiddelen uit de natuur om volledig mens te kunnen zijn, hij moet zich op die manier immuniseren om zich in zijn naakte bestaan te kunnen handhaven, hij moet materiële en immateriële sferen scheppen om in te wonen. Zo wordt de mens door en door ondersteund en gemedieerd door technische praktijken.

Vanuit dit perspectief wordt de menselijke levensvorm gekenmerkt door een verwevenheid tussen biologische en technologische processen.