De technosfeer ontstond en ging een evolutionair leven leiden. Je zou kunnen zeggen: met de mens als min of meer toevallige drager van deze evolutie.  De mens ging wonen in een technosfeer, dat werd zijn habitat. Hij breidde die sfeer uit tot aan haar uiterste planetaire grens.

In navolging van Helmut Plessner benadrukt ook Peter Sloterdijk dat de mens van nature kunstmatig is: hij moet zich aanvullen met hulpmiddelen uit de natuur om volledig mens te kunnen zijn, hij moet zich op die manier immuniseren om zich in zijn naakte bestaan te kunnen handhaven, hij moet materiële en immateriële sferen scheppen om in te wonen. Zo wordt de mens door en door ondersteund en gemedieerd door technische praktijken.

Aan het begin van de moderniteit leek de natuur nog robuust, oneindig overvloedig en vooral onkwetsbaar. De moderne technologie had de belofte in zich van vooruitgang en emancipering van de mensheid uit de natuur. Nu dreigt dezelfde technosfeer, als inmiddels grootste geofysische kracht, de grondvoorwaarden voor vooruitgang en emancipering juist te vernietigen.

We zeggen dat de mens inmiddels de grootste geofysische kracht is geworden, maar waar hebben we het dan precies over? Hebben we het dan niet precies over die technosfeer? Als grootste fysische kracht is die sfeer dan dus alle andere habitatsferen waarin we wonen - atmosfeer, biosfeer, enz. – de baas geworden.

Vanuit dit perspectief wordt de menselijke levensvorm gekenmerkt door een verwevenheid tussen biologische en technologische processen, terwijl die twee processen elkaar nu fundamenteel bijten sinds het bereiken van planetaire ecologische overshoot.

De technosfeer valt vast bij te sturen, maar de vraag is relevant in hoeverre deze nu een overmacht is geworden en vanaf wanneer deze macht overmacht is geworden. Als ‘vanaf wanneer’ samenvalt met de planetaire ecologische overshoot, en als we kiezen om het Antropoceen te laten beginnen bij het bereiken van planetaire overshoot, dan geeft ons dat een mogelijkheid om in te zien hoever deze overmacht nu gevorderd is. Immers, sinds het bereiken van ecologische overshoot is deze alleen maar toegenomen. Dat betekent: de overmacht is sindsdien niet afgenomen maar toegenomen. De overmacht neemt nog steeds toe.

Wanneer we die drie laten samenvallen – de technosfeer als grootste geofysische macht, het bereiken van ecologische overshoot, en het Antropoceen – dan zijn het in feite alle drie overmachten, die eigenlijk één en dezelfde overmacht vormen.