We zullen door bittere ervaring leren dat het organisme dat zijn omgeving vernietigt, zichzelf vernietigt.
Zelfs als we gebruik maken van conservatieve en optimistische waarden voor de uitstoot van broeikasgassen, laten de scenario's voor de gevolgen van klimaatverandering inmiddels geen andere conclusie toe dan de instorting van de beschaving zoals we die kennen.
Moeten we ons hierop focussen of juist niet? Een primaire reactie zou de laatste kunnen zijn, een anticiperende reactie de eerste. Welke reactie de meest gezonde is laten we in het midden. Misschien gaat het om een combinatie van beide: we kunnen beseffen dat het onze macht te boven gaat en dat we er tegelijk niet aan ontkomen om ons aan te passen. Voor aanpassing is wel noodzakelijk dat we onszelf op de hoogte houden van de ontwikkelingen, terwijl we dat liever niet willen wanneer het ons deprimeert. Passen de twee houdingen wel in 1 hoofd?
Reflectie hierop is interessant, enorm veelomvattend en het voorstellingsvermogen tartend. Het is niet realistisch om reflectie te beperken tot vergelijkingen met eerdere historische gebeurtenissen tijdens de mensenperiode. Die gebeurtenissen vonden nog plaats binnen de planetaire grenzen, en vertoonden een patroon van omkeerbaarheid. Er zijn kwantitatieve en kwalitatieve verschillen die de huidige ontwikkeling uniek maakt.
Reactie plaatsen
Reacties