Ons collectieve geheugen is gebaseerd op het perspectief van de Holocene klimaatomstandigheden van de laatste 12.000 jaar. Die redelijk stabiele en gunstige omstandigheden zijn we nu in het Antropoceen echter voorbij. Er is sinds enkele decennia fundamentele nieuwigheid opgetreden die niet zonder meer kunnen aansluiten op ons collectieve geheugen, betrekking hebbend op de overschrijding van planetaire grenzen, schaalgrootte en onomkeerbaarheid. We hebben nooit eerder in dat perspectief hoeven leven en handelen.

Het gaat niet meer alleen om een nationaal verhaal: een wereldwijd nieuw verhaal is nodig, waarin de existentiële betekenis van de toekomst van de mens in het Antropoceen aan de orde komt. Noem het de ‘geschiedenis van de toekomst’. Hoe onzeker ook, op basis van de huidige hardnekkige en alsmaar verslechterende ontwikkelingen en onze politieke onmacht valt daar vast wel veel over te zeggen. De onzekerheid heeft inmiddels meer betrekking op wanneer kantelpunten worden bereikt dan op of die worden bereikt.