De ecologische overschrijding van de planeet en het denken over het Antropoceen vereist dat we zowel inzoomen als uitzoomen. Het is denkarbeid waarbij we voortdurend heen en weer pendelen tussen verschillende temporele en ruimtelijke schalen,  perspectieven en abstractieniveaus. Het centrale punt hierbij is dat het menselijke verhaal niet langer alleen kan worden verteld vanuit het perspectief van 500 jaar kapitalisme, waarbij:

- natuur en cultuur gescheiden werden gedacht,

- waarin het rationalisme de boventoon ging voeren,

- waarbij technologische vooruitgang als oplossing voor ieder probleem werd gedacht,

- waarbij er een vals idee ontstond van maakbaarheid.

Wanneer we uitzoomen zouden we mischien kunnen zien:

- dat we op een planeet leven die niet per se is ontworpen om de mens te zien als het hoogtepunt van zijn geschiedenis;

- dat er sprake is van evolutionaire hardgebakkenheid die niet zomaar getransformeerd kan worden;

- dat er sprake is van een zelforganiserende natuur die de mens en zijn belangen overstijgt.