Laat ik mijn mensbeeld eens blootgeven. Ik heb alle vertrouwen in het menselijk tekort. Ik ben wel een liefhebber van Midas Dekkers. Zijn nieuwste boek, nog niet gelezen, heeft die titel: “het menselijk tekort”.

“Is de mens nu nog niet af? Na miljoenen jaren evolutie is er nog steeds veel te wensen over. Survival of the sukkels. En dat is maar goed ook. Onvolmaaktheid is juist onze charme. De verlegen jongeman, het struikelende kind, dat spleetje tussen de tanden stemmen mild. Volmaaktheid is de dood in de pot en behelpen is leven. Wat moet een mens met een ideale schoonzoon? Wat moet de natuur met een ideale soort? Het leven wordt voortgedreven door onvolkomenheden, hoe hard de moderne mens die ook probeert te ontkennen door middel van fitness of botox. Koester ze. Zoals alleen Midas Dekkers dat kan legt hij uit dat het tekort hetgeen is dat ons menselijk maakt.”

Hoe duurzaam is dat tekort? Ik weet niet of Midas over de planetaire grenzen schrijft, maar dat gegeven lijkt mij nu wel de Grote Spelbreker te zijn voor het Grote Tekort Spel.