Een goed begrip van het Antropoceen vereist de gelijktijdige erkenning van de menselijke kracht om de wereld te veranderen en de grenzen van het menselijk vermogen om deze verandering tegen te gaan, aangezien onze onontkoombare inbedding in planetaire processen buiten de menselijke controle ligt.

Dit betekent dat het vermogen van het politieke aspect, zoals we kunnen zien, in het Antropoceen wordt gebroken door deze tegenstelling. Hoewel het verlangen om rationaliteit te gebruiken om dit brekingsproces te overstijgen diepe wortels heeft in de Verlichting en het Humanisme als maakbaarheids- en vooruitgangsideeën, staat het op gespannen voet met de menselijke vrijheid en de huidige natuur-cultuurverstrengelde ontwikkelingen.

Moderne noties van toenemende vrijheid en politieke macht groeiden samen op met en dankzij de opkomst van een fossiele brandstofeconomie, terwijl het onjuist en gevaarlijk is om te concluderen dat we daardoor de Antropocene planetaire overshootproblematiek beter aan kunnen gaan.

Zo is het verklaarbaar dat activistische bewegingen en organisaties voor klima-ecoproblemen geen politieke kracht heeft gekregen.