De Wording, die zelf haar eigen energie is, verloopt niet op een chaotische manier, maar kan zichzelf alleen realiseren langs een bepaalde ‘weg’, in het chinees TAO. Wij kunnen ons TAO voorstellen als het fundamentele ordeningsbeginsel dat de dynamiek van het universum regelt. Dit principe is niet iets wat zelfstandig buiten het universum bestaat, het is immanent aan het universum zelf. Het ordebeginsel kan niet verder gereduceerd worden. De ontologische status van de wereld waarin het TAO zich manifesteert is die van het Worden. Worden is Werking is Overgankelijkheid.

In dit tao-proces neemt de mens een gerelateerde plaats in, als zijnde een natuurlijk fenomeen die TAO, ofwel ‘weg’ beïnvloedt ten goede of ten kwade. Dat laatste is wat zich nu aan ons opdringt. De mens als natuurlijk fenomeen beïnvloedt zijn eigen natuurlijke habitat. En de natuur, ofwel de aard der dingen, kan vervolgens niet anders dan TAO volgen overeenkomstig het ordeningsprincipe.

Er is nu een drastische herordening gaande, die de gangbare, redelijk stabiele marges van het Holoceen te buiten gaat.