Je zou kunnen stellen dat met het transformeren van voorpoten in handen -  die in staat zijn tot steeds geavanceerdere technologische operaties -, het Antropoceen reeds in de wieg is gelegd. Deze evolutionaire transformatie ging tegelijk gepaard met hersenontwikkeling, en die twee samen konden er wat van wat betreft de omgeving verbruiken als hulpmiddel.

De omgeving verbruiken was voor de mens, als het naakte onbehuisde dier, gewoon pure noodzaak om volledig mens te kunnen zijn. Hij moest zijn gebrekkigheid aanvullen met exogene middelen. Zo kon er sprake zijn van een kweek van een bepaald type  ontwikkeling binnen de evolutie. Positieve feedback versterkte dit proces zodanig dat er uiteindelijk een exponentiële sprong plaasvond waardoor planetaire overshoot werd bereikt doordat negatieve feedback steeds kon worden uitgesteld.

Uitstel betekent geen afstel.